Hoe is het idee van het wielrencafé Doetinchem ontstaan?
Fietsen is bij uitstek een activiteit waar het gaat om het proces in plaats van het doel. Is er wel een doel? Er is in ieder geval een weg ernaartoe. Die weg ernaartoe, die ‘onderweg’, die zou mooier kunnen zijn. Maak daarom die onderweg zo lang mogelijk, zorg voor zo lang mogelijk plezier. Dat vind ik. Daarom is er een wielercafé in Doetinchem.
Geregeld zag ik ’s zondags rond negen uur ’s ochtends groepjes renners hangen. Bij de fietsbrug, in de stad en bij winkelcentra. Balanceren op de fiets, wachten en hopen dat de laatste (die altijd een kwartier te laat komt) zijn slaap uit heeft.
“Het zou toch aardig zijn als je dat wachten binnen kunt doen, op een plek waar je wielrennen kunt ademen? Een plek waar je nog even aan je fiets kunt sleutelen, waar je elkaar gek kunt maken over de nieuwste snufjes of de vorm van de dag. En waar je na een paar uur koersen terug kunt komen om ‘nog eventjes’ te kijken naar een klassieker of de etappe van de dag.”
Dat dus. Een plek om te wachten en een kopje koffie te drinken en alvast een stukje taart. Niet te duur want je hebt maar een paar euro bij je.
En als zo’n plek er toch is, dan is het toch ook mooi om er een café van te maken waar je jouw wielerhart kunt ophalen aan verhalen van anderen en prestaties uit de oude doos. Dus een mooie leestafel met tijdschriften en boeken. En een scherm waar de hele dag beelden te zien zijn. Video’s van downhill-durfals maar ook van Nederlandse glorie uit de jaren ’80 of ’70.
Maak van ‘de onderweg’ een feestje in het wielercafé Doetinchem. Want, zoals onze Joop Zoetmelk vaak zei: “Parijs is nog ver”.