Steven Rooks was te gast toen Peter Sagan zijn tweede etappe won. Dat doorkruiste mijn discipline om een dagelijkse column te schrijven over de etappe van de dag. Steven kwam vroeger binnen dan ik had verwacht. Hij vertelde over wielrennen en vriendschap en dat stopte niet voordat de avond voorbij was.
Gilbert wilde graag de gele trui veroveren maar hij ging veel te vroeg. Zijn antagonist Van Avermaet was ook te gretig en viel ook stil.
Steven Rooks niet. Hij vertelde tijdens de maaltijd die ik had bereid (met een mega-gehaktbal) over zijn vriendschap met Gert-Jan Theunisse, over de invloed van Mart Smeets, over de droefenis binnen de UCI en meer.
Daarna liep het café vol met liefhebbers van de koers. Wielrennen gaat over verhalen, dat weet iedereen. Daarom is wielrennen ook zo mooi, ook als je niet zelf fietst. En uit dat vaatje had Rooks genoeg te tappen. Om kwart over tien was het genoeg geweest en zagen we nog Kroatië de winner scoren.
Rooks heeft altijd veel vrienden gehad. Hij heeft Jelle misschien stiekem vervloekt toen hij de Amstel Gold Race voor zijn neus wegkaapte, maar dat was niet persoonlijk. Steven en Jelle konden goed met elkaar. Nog steeds. Deze dag had hij met Jelle Nijdam een rondje Montferland zullen gaan fietsen maar het liep anders. Het was daarom een plotselinge meevaller dat Rooks ineens het wielercafé kwam binnenwandelen. Hij loodste als een volleerd commentator ons door de dynamische finish van de etappe naar Quimper. Steven zag dingen die ons, stervelingen, niet opvielen.
In de nabeschouwing zagen we nog de Fransman Gesbert die heel stoer op de buis wilde afdalen en zijn medevluchters te slim af wilde zijn. De Franse Froome, die tijdens een afdaling een etappe kan winnen. Vergeet het jongen. Blijf liever bij je vluchtmakkers en breng ze niet in gevaar.
Dat was ook wat Steven Rooks later op de avond predikte. Met zijn maatje Theunisse gingen hij echt zij-aan-zij de berg op om de beste van de twee te laten winnen. “We hadden daar geen woorden voor nodig. We zagen het gewoon. En als de een ging, dan wist de ander precies op wie hij moest letten.”
Een berg oprijden moet je echt zelf doen. Maar met iemand die je kent en die je vertrouwt gaat het echt een stuk makkelijker. We zullen zien of volgende week vriendschap zal overwinnen.