Een groep recreatieve wielrenners, genaamd Tournesol, gaat de Mont Ventoux omhoog fietsen. ‘Voor een goed doel zeker?’ Ja, voor een goed doel. Ze fietsen voor zichzelf.
In een tijd dat de recreatieve peddelaars vaak negatief het nieuws halen (mopperende stadsfietsers, dreigende automobilisten en nare ongelukken) is dit een goed bericht. Maarten Reith van de Gelderlander volgde de leden van Tournesol in de voorbereiding op hun overwinning op de ‘Kale Berg’ op eind september. De groep bestaat uit cliënten en hulpverleners in de geestelijke gezondheidszorg. Tijdens een trainingsrit in augustus pauzeerde de groep in ‘Parijs is nog ver’.
Transpireren of cureren, waarbij bij dat laatste vooral aan medicijnen wordt gedacht. De klassieke aanpak van geestelijke problemen gaat van diagnose naar medicatie. Maar herstel is ook gebaat bij bijzondere ervaringen, zoals tegen een mythische berg omhoog fietsen. “Als ik de Mont Ventoux op kan fietsen kan ik ook uit mijn bed komen als ik een depressie heb,” schetst teamleider Arno Gouweleeuw. Op zoek dus naar een waardevol, iconisch beeld voor de rest van het leven.
Zelf vind ik het zweet van de inspanning een puur symbool voor de eigen kracht om problemen te overwinnen. Hoe vaak heb ik zelf niet professioneel probleem gehad dat ik door een fietsinspanning heb verkleind. Een moeilijk telefoontje dat al dagen moet gebeuren schiet door mijn hoofd als ik krakend de Hulzenberg op fiets: ‘Als ik dit kan dan lukt dat gesprek ook.’
De overwinning van Tournesol moet nog plaatsvinden, ‘de Ventoux is nog ver’, maar de weg ernaartoe is zeker zo belangrijk. Want er is een gevoel van collegialiteit ontstaan in de groep Tournesol. Samen naar hetzelfde doel, maar ieder voor zich.