De fietsgroep Tournesol kwam in augustus tijdens hun training door Montferland voor een kopje koffie in het wielercafé. Het grote gezelschap schudde het café lekker los. En mij ook.
Ze waren van GGNet zeiden ze en ze waren met veel. Ik denk wel 20 mensen. Ik had geen tijd om te luisteren naar de woorden van Maarten de Reijt, de journalist die de groep volgde. Ik was zo druk met het regelen van koffie, thee, appelgebak en fris voor de groep dat het vooral langs mijn oren ging.
Maarten had geregeld dat ze de koffiestop bij het wielercafé zouden houden. Hij vertelde me dat het hulpverleners en cliënten waren van GGNet uit Warnsveld. In mijn jeugd (40 jaar geleden) was daar het gekkenhuis maar op dit moment ik kon niet zeggen wie aan welke kant van de streep stond: ze waren allemaal een beetje gestoord. Want ze waren in training om de Mont Ventoux te beklimmen.
Een aantal zag er wel naar uit dat ze de top zouden halen, maar over een paar anderen had ik mijn twijfels. Totdat ik begreep waar het om ging: de mensen deden dit om voor zichzelf een daad te stellen. De Mont Ventoux is al sinds Petrarca een mythische berg, waar in de huidige tijd Tommy Simpson is gestorven. En in het boek van Bert Wagendorp vormt de Kale Berg de piek van het verhaal.
Volgens de huidige inzichten in de geestelijke gezondheidszorg kan een mythische overwinning voor kracht zorgen in je dagelijkse leven. ‘Als ik de Mont Ventoux op kan fietsen, dan kan ik nu ook wel uit mijn bed komen.’ Er was dus helemaal geen sprake van dat iemand de top niet zou halen.
Ik ben daarna nog bij een sponsor-bijeenkomst van Tournesol geweest met een bijzonder boeiend wielercafé. En daarna zijn ze vertrokken. Een busje met alle fietsen en de organisatie ging vooruit. De fietsers reden op eigen gelegenheid. Om al vast te wennen dat ze er straks ook alleen voor zouden staan. Want op de ‘Kale berg’ moet je het alleen doen.
Alleen, maar de foto’s en filmpjes na afloop gaven een ander beeld te zien. Ze hebben het allemaal gehaald. Ze hielpen elkaar tijdens de laatste meters en er waren teksten van innige vriendschap. Wat zo’n berg met je doet is niet te beschrijven. Maar als je er bent geweest dan weet je het.
Helaas was ik er niet bij want ik had de opening van het Wielercafé. En zij waren dus niet bij de opening. Dubbel jammer. Maar Tournesol had ondanks de spanning voor hun uitdaging wel gedacht aan de ‘grande opening’. Hun geweldige succeswens is in de drukte aan de Spinbaan enigszins verloren gegaan, maar op deze plek is de videoboodschap voor altijd te zien.