tom, dumoulin, droogte, regen

Red de Tour van de droogte

27 juli 2018

Het enige wat onze wenkbrauwen tijdens de 18e etappe deed fronsen was de hond die door de kopgroep liep. Een Australische verslaggever merkte op: “Dogs and bike races, not a good idea. Little bit like sharks in a pool party.”

Was het maar waar, een heel klein haaitje, mits scherpe tanden, zou de droogte en hitte van deze etappe al hebben gered. Het bleef stil helaas. En Demare haalde zijn gelijk. Niet door een tweet richting Greipel, maar door gewoon de sprint te winnen.

 

aangebrand

Cijfers heb ik niet, maar volgens mij zijn de renners in deze Tour de France in de derde week wel erg aangebrand. La Porte schreeuwt moord en brand op de finishlijn. Chris – mr.Cool – Froome gaat uit zijn dak tegen de agent die hem niet herkent in zijn non-descripte windblocker, Greipel vliegt uit de bocht terwijl hij al thuis is en Demare knalt hard terug.

Langer dan twee weken moet je als wielrenners niet met elkaar omgaan. De coureurs zijn uitgekeken op elkaar, ze irriteren zich aan elkaar. Het warme en droge weer speelt zeker een rol.

 

droogte

Voor het eerst kunnen we in Nederland meevoelen hoe het is. In Doetinchem is het al sinds mei droog. Tijdens de weken van Tour heb ik precies drie druppels regen gezien, dat was donderdag, na afloop van de 17eetappe.

Het leven van de tourrenners is zwaar, fietsen in de warmte en droogte is echt zwaar. Volgens mij is droogte niet het weer waarin Tom Dumoulin floreert. We herinneren ons natuurlijk het noodweer in de etappe naar Arcalis in Andorra, waar Dumoulin twee jaar geleden zegevierde.

Dit jaar hebben de coureurs in de Tour de France nog nooit een regenjasje nodig gehad.

 

geel-gouden tip

In 2011 was ik op vakantie in Argeles-Gazost een stadje tussen de Tourmalet en de Aubisque. Als de renners het stadje inrijden gaat het direct omhoog, een korte klim in de straatjes van het stadje. Daar liggen de kansen om een gaatje te slaan. Het klimt even kort omhoog en daarna even door een dalletje om weer te klimmen. Zo gaat het onregelmatig door omhoog tot de Aubisque. Als Tom daar een paar minuutjes heeft, dan is de afdaling ideaal voor hem alleen (mits hij die heeft verkend). We rijden langs het ravijn van Wim van Est. Daar moet Tom dus niet van onder de indruk zijn zoals Gilbert bij het monument van Casartelli. Dan, en alleen dan, is deze etappe de ommekeer van de Tour 2018.

 

emmers water

Daar droomde ik van in de tijd dat de klanten in het café even geen drankjes bestelden en er in de koers nog steeds niets gebeurde en de middagtemperatuur langzaam opliep en er nog steeds geen druppel regen was gevallen.

O ja dat is de laatste voorwaarde: er moeten in Argeles-Gazost mensen langs het parcours staan met emmers water en sproeiende tuinslangen. Let it rain, voor Tom.



« Terug naar nieuws