Denkend aan de Tour
Zie ik een woeste meute
Fietsende stieren
Door een haakse bocht gaan
Ik moest aan de dichter Marsman denken toen ik de laatste kilometers van de etappe in La Roche sur Yon gadesloeg. In een haakse bocht ging een aantal renners rechtdoor waar de finish rechtsaf was.
Over Gouvenou, de ontwerper van de etappes in deze Tour de France, geen onvertogen woord. “Wij doen het onszelf aan,” zegt Tom Dumoulin. En Nikki Terpstra vindt het eigenlijk helemaal geen lastige bocht. Gaviria lag nochtans tegen de grond. Sagan, als je het hebt over een renner die positief in het peloton zit, Sagan won de etappe.
Waar er in voorgaande edities flink werd uitgepakt over vluchtheuvels zonder vlaggende agent of bochtige aankomsten is er nu een nieuw peloton opgestaan. De renners zijn de redelijkheid zelve. Hoe komt dat?
Het is een trucje natuurlijk. We leren allemaal tijdens bijspijkertrainingen dat je bij misstanden het best naar je eigen rol kunt kijken. Dat is veel effectiever dan anderen de schuld geven. Die ander verandert namelijk niet in een oogwenk.
Ook moeten we constateren dat de renners niet meer de slaven van de weg zijn. Ze worden goed verzorgd en verdienen een mooie boterham met het afzien. Een polemiek te starten met de organisatie is een boemerang.
Ook het publiek is veranderd. De kijker naar de wedstrijden verwacht spektakel geen gezeur. We willen fietsen geen juridische prietpraat. En al helemaal geen stakingen.
De renners snappen dat en met een glimlach accepteren ze hun verlies of hun fout.
En ik moet zeggen dat het me wel bevalt, wielrenners die positief zijn.