Het is een zegen dat het publiek terug is langs de weg bij de koers. De renners worden erdoor gedragen en voor de kijkers thuis is er sfeer. Elk voordeel heeft ook een nadeel. Het kartonnen bordje ‘Allez omi & opi’ natuurlijk, maar er is meer, zoals de picknick.
Het is allemaal geweldig wat Mathieu doet voor het Nederlandse wielrennen, maar als hij straks op de rustdag uit de Tour stapt hebben wij niets meer.
Dat is te zeggen: heel stiekem sluipt Wilco Kelderman mee in het algemeen klassement. Na de lastige en gevaarlijke etappes in Bretagne staat hij vijfde.
Dan komt de tijdrit in Laval. Een kans voor Wilco om zijn positie te versterken. Hij zit goed in zijn vel, in een flow, voelt zich ontspannen en meer van dat soort kenmerken waar niets aan valt af te meten.
De eerste tussentijdse meting komt echter binnen als een mokerslag. Hij verliest al meer dan een minuut. Ik durf niet meer te kijken. Hoop gewoon dat de volgende meting meevalt. Dat een ongemak in het begin de oorzaak is geweest. Of dat hij door een seingever de verkeerde kant is opgestuurd. En het dus allemaal wel goedkomt.
Maar het komt niet goed (niet vanzelf). Wilco verliest ruim twee minuten op winnaar Pogacar. Hoe het mogelijk is? Wil ik het weten? Alleen als het een goede verklaring is.
Kelderman fietste meteen door naar de bus dus het was een tijdje raden. Ik doe mee met het spel en herinner me de woorden van Ide Schelling die al vroeg de tijdrit erop had zitten.
Hij had net als Sebastiaan Timmerman (op de motor) geconstateerd dat er flink wat rook over het parcours hing. Dat kwam door al die barbecues die de picknick, of le dejeuner sur l’herbe zoals Monet schilderde, opluisteren. Ide vond het wel lekker omdat hij er een rustdagje van had gemaakt. “Maar als je voluit gaat heb je er wel last van.”
Dat kan ik me erg goed voorstellen. Je schept uit volle macht je longen vol om de zuurstofschuld in te lossen en dan pleister je het dicht met roet en vet. Het werd me duidelijk wat er gebeurd moet zijn: de bakkende mannen wilden allemaal graag Wilco voorbij zien komen en vergaten les saucisses.
Kennelijk heeft een van de volgers gesuggereerd dat aan de tijdrithouding ligt. In de eerste etappe was Wilco gevallen maar weinig ‘erg’, alleen zijn elleboog gekneusd. Maar juist die elleboog ligt de hele tijdrit op het stuur.
Wilco heeft het zelf erkend. Maar ik vind de barbecue van le dejeuner sur l’herbe ook heel geloofwaardig.
