Ik heb de Mont Ventoux twee keer gefietst. Rond het jaar 2000, tijdens een vakantie in de buurt ben ik met de auto ernaartoe gegaan en vanaf de voet gestart.
De eerste keer was vanuit Sault, de makkelijke kant. Makkelijk omdat de klim over een grotere afstand is uitgesmeerd en bovendien het startpunt een stuk hoger ligt. Vanaf het plein in Sault ga je echter eerst in gestrekte draf het dal in. Dat voordeel ben je dus al kwijt.
Daarna gaat het inderdaad gestaag omhoog herinner ik me. Beetje saai ook wel. Er was geen kale berg te zien. Bossen, akkers, weilanden en voorbijrazende auto’s, wat is dit voor uitdaging? Steeds meer bekroop mij het gevoel dat ik aan de verkeerde kant bezig was. Waarom vergooide ik mijn energie en tijd aan deze vage klim? Waarom was ik zo schijterig geweest om de watjes-kant te kiezen?
En zo heel makkelijk was het ook weer niet.
De reden van mijn voorzichtige aanpak was dat die Mont Ventoux mij angst inboezemde. Van het gemak waarmee tegenwoordig mensen drie keer op één dag omhoog fietsen was destijds geen sprake. Op de Ventoux loerde de dood of anders wel uitputting en helse pijnen. En het waaide er altijd.
Ik kende de hele berg niet, uit de boeken en verhalen, maar achteraf moet het halverwege zijn geweest dat ik vanuit een bos ineens de Kale Berg zag liggen.
Het gevoel van zelfminachting dat me had bekropen vertelde me dat ik via een zijdeurtje Chalet Reynard was binnengeslopen. Met enige schaamte voegde ik me op de weg van Bedoin naar het weerstation op de top.
Tijdens het tweede deel knapte ik weer op. Het rotsige grijs met in de verte die toren, de pijn in de benen, de zon, de wind, het deed me goed. Op sommige stukken kwam ik nauwelijks vooruit en moest ik gebruik maken van de breedte van de weg om niet om te vallen. Zelden verlangde ik zo naar buitenbochten.
Het monument van Simpson heb ik wel gezien maar ben doorgefietst. Een toeristische stop tijdens zo’n sportief hoogstandje kan ik mezelf niet verkopen.
Eigenlijk is de weg over de Mont Ventoux een vreemde route. Het is namelijk geen col. Een col, een bergpas, gaat namelijk tussen de bergen door. Over het laagste punt van een bergrug. De gemakkelijkste weg van het ene dal naar het andere dal.
De weg over de Ventoux gaat over een punt. In die zin is het wel een echte berg, namelijk zoals kinderen hem tekenen: een driehoek met de punt omhoog.
Het laatste lange stuk is een hoera-gevoel, dat echter de adem wordt afgesneden bij de laatste scherpe bocht naar rechts. Dat valt even tegen, maar het is kort en boven op de punt staan mensen heel blij en tevreden. Het wenkende perspectief.
Boven stond ook de buurman van de camping, te rillen van de kou. Met hem zou ik in de auto naar beneden rijden. Een concessie aan mijn vrouw die mijn afdaalkwaliteiten vreesde. Met diepe spijt in mijn lijf sukkelden we naar beneden terwijl fietsers ons inhaalden. Pas in Sault ontspanden mijn kaken zich.
Aan het eind van de vakantie heb ik alsnog de serieuze klim gedaan nadat ik tandwiel 42 had vervangen door een 39. En tijdens de superafdaling naar Malaucène heb ik zeker twee auto’s ingehaald.