Eddy Merckx is op guerrilla-tocht in Frankrijk. Links lost hij een kort salvo en rechts plaatst hij een koudeoorloggranaat. Waarom? Zijn records, die een garantie op eeuwigheid leek te hebben, staan te wankelen. De reactie op het bereiken van de 34e etappewinst in de Tour door Cavendish was al een ander ijkpunt van onsportief naijver.
De laatste actie trof Wout van Aert.
Van Aert evenaarde een unieke prestatie van Merckx: winnaar van een tijdrit en een bergetappe in dezelfde Tour. Dat is niet grappig. En daar is een foto van.
In ongezellige ruimte kijkt van Aert met Eddy Merckx kennelijk naar de koers op TV. Eddy kijkt naar Wout, die krampachtig voor zich kijkt, mogelijk naar een televisie.
Maar op de foto zag je ongemak bij Van Aert. Een grijns zonder plezier en diepe groeven onder zijn ogen.
In de reactie voor de microfoon zegt Wout van Aert dat Merckx zijn prestaties waardeert maar ‘niet van de kaart is geblazen’. Duidelijk is dat hier geen vader-zoon-relatie ontstaan. Ik denk zelfs dat Merckx helemaal geen opvolger wil.
Verder vond Wout het mooi om met zo’n grote meneer samen te zijn.
Maar meer nog dan hij wel zegt hoor je Wout van Aert vooral dingen niet zeggen (“wat een zielige pafferige vent, geen enkel compliment, alleen maar zijn eigen glorie”).
Zeker in België kan Wout nog niet zonder de steun van de grootste Belg van de vorige eeuw. Maar deze eeuw schiet hij zichzelf wel heel vaak in de eigen voet.
Op Merckx’ palmares schittert geen olympische medaille. Hij zal als professioneel coureur niet hebben mogen deelnemen aan Mexico of München. Maar Wout van Aert mag dat wel.
Daarom zeg ik: hup Wout, ga voor goud.