We zijn in Carcassonne en hebben er twee derde van La Grande Boucle opzitten. Tijd voor reflectie. Dat doen we natuurlijk morgen want dan is het rustdag, maar de afgelopen etappes nopen ook tot overpeinzing. Want we zijn in een ander landsdeel beland. Dat weten veel mensen niet. Het heet hier Occitanië.
Klopt de stelling dat een derde week een heel andere fase is dan de eerste twee? En klopt het dat de eerste vier van het algemeen klassement een gerede kans hebben om te breken?
Wat is er in de zogenaamde overgangsetappes eigenlijk gebeurd? Speelt de landsaard en de cultuur daarbij een rol?
Een overgangsetappes bestaat niet meer. Alleen in de avondetappe-bingo. Na afloop van de etappe van Millau naar Carcassonne werd het begrip vaak gebruikt om de saaiheid te duiden. Maar dat is niet terecht.
Tijdens de etappe naar Valence, naar Mende en naar Carcassonne gebeurde er meer in het peloton dan je vermoed. Er worden rekeningen opgemaakt en vereffend, pikorde wordt hersteld of opnieuw gedefinieerd, maar vooral liggen er kilometers om elkaar te roosteren of tijd te winnen.
Zo zagen we de Roglic en Kruijswijk opschuiven. En we zagen in Mende barstjes ontstaan in de vriendschap tussen Froome en Thomas. Die werd overigens in de etappe naar Carcassonne opzichtig naar het land der fabelen gelachen.
En over pikorde gesproken: Sagan liet duidelijk merken dat hij er niet van is gediend dat anderen hem roosteren.
Het is allemaal wat directer geworden. Of dat gaat het worden. Daar zorgt het occitaans voor. Tijdens vakanties naar deze regio passeerde ik op de A20 in de buurt van Limoges altijd een bordje dat ik het land van ocbinnenreed. Keek ik achterom dan bleek dat ik het land van oïlwas uitgereden. Ik had meteen door dat het geen Efteling-landen waren maar uitermate serieus cultuurdingetje. Occitaans lijkt meer op Spaans en Italiaans en het Frans heeft Keltische en Germaanse invloeden. Occitanië begint ongeveer bij Limoges en Valence.
En dan praktisch: In het zuiden van Frankrijk gebruikten ze het korte oc(“dat”) als ze ja bedoelen, in het noorden het tweelettergrepige oïl (“dat is het”). Iets breedsprakeriger dus. Hoewel volkseigenheid aan een revival bezig is, zegt ook in Occitanië iedereen oui. Maar diep in de wouden en in de rotsen zit nog steeds het land van oc.
Kan Tom Dumoulin daartegen? Dan is het land zijn vriend. Kan de Kelt Geraint Thomas daar niet tegen? Dan breekt hij. En misschien komt Valverde in zijn eigen omgeving helemaal tot bloei.
Als je goed op hebt gelet zag je het gebeuren. Als je goed Occitaans kunt lezen dan weet je wie er gaat winnen. Helaas heb ik het vak nooit kunnen kiezen.