Het mooiste beeld van de Tour de France van 2021 vond ik Mathieu van der Poel die zijn opa betrok in zijn zege bij Mûr-de-Bretagne. Het was een hyper-persoonlijk moment en bovendien uitermate gerelateerd aan de koers. Had opa nog had geleefd was de emotie minder aangrijpend geweest. Maar dan had Poulidor van mij zeker op het podium gemogen. De kinderen daarentegen op het podium in Parijs had de organisatie terug naar hun moeders moeten sturen.
Juichgebaren zijn er in soorten en maten. Gewoon impulsief de armen omhoog (soms één arm) gebeurt nog steeds. Maar je kunt ook de indruk wekken dat je de winst al had verwacht. Dat doe je door bij het passeren van de streep de overwinning op te dragen aan iemand. Een overledene of een pasgeborene doen het goed. Ook zijn er renners die ‘het podium pakken’ voor een statement. Sagan acteert wel eens een scène uit een film.
Juichen kent een schier onuitputtelijk reservoir van vormen. Lijkt me leuk om in een volgende podcast van de Gruppetto er over te hebben. Of anders een boek over te schrijven. Voor deze blog volstaat het emotionele juichen van MvdP in de 2e etappe, waarbij hij huilend met zijn rechterwijsvinger naar de hemel wees.
Mathieu wees niet zomaar naar het dodenrijk, hij adresseerde. Tussen zijn tranen door zag hij zijn opa, Raymond Poulidor. Langs de brok in zijn keel schreeuwde hij: “Voilá pépé, het is me gelukt, deze overwinning schenk ik aan jou.”
Onnodig te zeggen dat ik bij dit moment, zelfs bij het terugzien drie weken later, de tranen in mijn ogen voelde opwellen en een brok moest wegslikken. Nee, ik zou geen goeie zijn aan de tafel van de Avondetappe.
Ook bij de kinderen op het podium in Parijs krijg ik een brok in mijn keel. Maar die hoef ik niet weg te slikken. Ik vraag me af waarom je dat wilt. Er zijn vijf redenen. Ik vind de een nog slechter dan de ander.
‘De wedstrijd zit erop, het eerste waar ik aan denk is mijn gezin. Het kind hangt al aan mijn been zo gek is-ie op me. Ik neem ‘m wel mee zodat iedereen kan zien hoe belangrijk hij voor me is”
De helft van de wereld bestaat uit vrouwen. Allemaal potentiële fans, allemaal klanten voor mijn sponsor. Vrouwen scannen een kind op uiterlijke kenmerken en zien gelijkenissen met papa. Dat ontroert. En ontroering verkoopt.
Een beetje ijdel maar het zou leuk kunnen zijn om over 15 jaar deze podiumfoto te laten zien. Toen al stelde je jouw jonge talent al aan de wereld werd voor. Simba op de arm van Mufasa.
Je vrouw loopt bijna vier weken te zeulen met het kleine monster. Je besluit om haar te ontlasten zodat ze even van Parijs kan genieten. En zo kun jij vanavond nog even helemaal losgaan op de receptie van de ASO.
Misschien moet je vanavond naar Tokio of moet je morgen in alle vroegte naar het hoofdkwartier? Dan is de eenzaamheid van het podium de uitgelezen plek voor quality-time. Niemand die je stoort, alleen de camera’s en een driftig pratende Franse koersstalmeester.
Heb ik te veel gezegd? Er is geen enkele goede reden voor kinderen op het podium. Als wielrenner ben je vooral veel van huis. Dus laat je kind thuis of, als er niemand thuis is, laat ‘m bij zijn moeder. Face the fact: Papa is a rolling stone.