Met Bert Wagendorp en Jelle Nijdam had ik een line up voor de officiële opening die er niet om loog. Maar klinkende namen blijven slechts namen als ze niet door de magie van Frans Miggelbrink gaan schitteren.
Ik was bijzonder trots dat Wagendorp en Nijdam hun medewerking hadden toegezegd. Een beste prestatie die ik kan het terugbrengen met een opmerking dat ik beide heren ken, maar aan de andere kant: zo werkt het toch?
Goede bekenden van me dus, mannen die ik genoeg te vragen had.
Ik zag me al helemaal zitten, achter de tafel, het middelpunt van de discussie. Maar ook het contact verliezend met de aanwezigen. “Mooie vragen hoor Gerrit, maar wat kunnen wij ermee?”
Ik moest iemand hebben die de gasten op hun gemak kon stellen en ondertussen goede verhalen kon laten stromen. En iemand die het publiek aanvoelt, of nog beter: die de aanwezigen betrekt in het gesprek. Niets minder dan een tovenaar.
Eigenlijk kon dat er maar één zijn: Frans Miggelbrink. Van alle markten thuis (in ieder geval van fietsen) en kan zich inleven in iedere gesprekspartner, hij zit nooit om een woordje verlegen, maar beseft dat het niet om hemzelf draait.
En, ook heel belangrijk, Frans Miggelbrink is een man van de Achterhoek.
Gelukkig zei Frans heel snel ‘ja’. Dat was een opluchting want ondertussen liepen de lijstjes voor de grote dag al vol en werden het er ook steeds meer. Als ik me naast de nootjes, promotie en de speech ook nog zou moeten bekommeren om een goed gesprek dan had ik beter een vrouw kunnen worden.
Het was een feestelijke zondagmiddag met een sterk ‘wielercafé’. Jelle kwam goed los. Hij had amusante anekdotes en een scherpere analyse dan hij meestal laat horen. En Bert schudde precies de goede verhalen uit de mouw die de aandacht opriepen en vasthielden. 
Hoe kwam dat tot stand? Hadden ze een uitgebreid draaiboek opgesteld om die anderhalf uur te vullen? Nee. Ze hadden een kwartiertje zitten babbelen aan de biertafel op het terras (foto: Peter de Vos).
En toen kwam plotseling ook de olympisch kampioene Elis Ligtlee op het toneel. Met dezelfde magie kreeg ook zij het warme bad dat hoort bij het Wielercafé ‘Parijs is nog ver’.
En voor mij was het beste wat kon gebeuren dat Frans precies die vragen stelde die ik mezelf ook al had gesteld toen ik mijn speech uitschreef. Die kon dus ongezien de prullenbak in.
Ogenschijnlijk zonder enige voorbereiding. Dat is logisch, want toveren doet de tovenaar van Terborg met gevoel.