Binnenkort is het eerste Kunst- en Filosofiecafé (KFC) in het wielercafé van Doetinchem. Meteen meer weten? Kijk hier
Waarom? Wat heeft dat met fietsen te maken?
Het antwoord is vrij eenvoudig.
Hans Idink, de oprichter van het KFC, is een vriend van me. Niet omdat hij zo gezellig bier drinkt maar omdat hij op een andere manier naar de wereld kijkt. Dat doe ik zelf ook graag omdat het me kansen biedt en omdat het leven dan leuker is.
Ik heb hem leren kennen als een ict’er. Niet een die met toverformules mijn website weer aan de gang krijgt, maar iemand die programma’s schrijft voor het niet-weten.
Hans is eigenlijk een bioloog. Hij is de ict ingerold en maakt nu de switch naar filosoof. Een buitenstaander fronst zich het voorhoofd. “Wat een vreemde stap, zo niet dan toch in ieder geval een gewaagde stap. Want in de ict ligt toch het makkelijke geld te wachten?” Zo is het ook: de automatiseringsklusjes regen zich aaneen. Maar het bracht geen geluk.
En daar is de eerste parallel met het fietsen, wielrennen in het bijzonder. Want toen in de jaren’90 EPO zijn intrede deed in het peloton was er een keuze: ik doe mee in de rat-race of ik blijf bij mezelf. Jelle Nijdam vertelde dat hij renners die een jaar ervoor tijdens een bergetappe nauwelijks in ‘de bus’ konden meekomen ineens met de besten de cols opklommen. Jelle ging nog harder trainen, maar het hielp niets. Als hij zou doorgaan met fietsen zou hij of doodongelukkig worden of als een opgeblazen kikker meedoen om de prijzen. Hij koos voor zichzelf.
Voor vrienden is er dus altijd plek in het wielercafé.
Maar waarom filosofie?
Tijdens het wielrennen kan ik eindeloos filosoferen. Ik fietste bijna altijd alleen en als ik niet een wedstrijdje met mezelf speelde creëerden gedachten en hypotheses net zo’n mooie route als mijn fiets. Bijna altijd kwam ik verlicht thuis.
Er zijn veel fietsers met filosofische bespiegelingen. Geregeld verschijnt er een fietsboek met filosofische inslag. Vaker nog in een blog of tweet. Ik denk dat het te maken heeft met de aard van de sport, maar het kan ook zijn dat mensen met een filosofische interesse van fietsen houden.
Voor filosofen (en zeker die op een fiets) is er altijd plek in het wielercafé.
En de kunst dan?
Ik hou van kunst omdat het creatief is. Ik kan bewonderend kijken naar een lamp van fietsonderdelen. Maar ik kan ook genieten van kunst met een grote K, de kunst uit een museum dus. “Een schilderij aan een dure museummuur? Een beeld midden in een kale zaal?” Ja, dat dus. Ik kijk graag uitgebreid naar een schilderij om te ontdekken wat er gebeurt in dat verstilde leven.
Ook een aanrader: het werk van fotojournalisten die, in navolging van Hans Aarsman, uit alledaagse persfoto’s de achtergrond van het nieuws naar een hoger plan tillen.
Het is als kijken naar een overgangsetappe in de Tour de France. De finish is niet interessant, die zie je later op de avond vaak genoeg. De kunst zit ‘m in een peloton temidden van uitgestrekte zonnebloemenvelden of in een lint langs traag stromend water.
Ook kunst is dus altijd welkom in het wielercafé.
En daarom organiseren we het kunst- en filosofiecafé. Op de eerste avond gaat over nutteloosheid. Valt weinig over te zeggen, maar in onze agenda staat meer en kun je je aanmelden.