Een etappe in de Tour doorloopt vrijwel altijd eenzelfde patroon. Het normale scenario kent een spectaculair begin met dappere krijgers, een rustig middenspel en een enerverende finish met winnaars in de schijnwerpers.
Voor mij als kijker is het belangrijk om dat even goed af te hechten. Napraten met de gasten in het wielercafé, een kort woordje van de winnaar, een nabeschouwing van Herman en Stef en een podcast van Thijs en Theo. En afsluiten met de cijfertjes van Cycling Stats en het juryrapport.
Wandel ook eens door de etappe-uitslag van Le Grand Bornand.
Je komt renners tegen die moederziel alleen over de streep komen zoals Wout van Aert. Ik zie zijn getormenteerde gezicht in de druilregen voor me. Niemand voor hem, niemand achter hem. Of de renner die bijvoorbeeld 4 seconden achter een groepje binnenkomt, zoals Sergio Henao. Zou hij hebben moeten lossen op het laatst? Geen zin meer? Helemaal kapot? Of probeerde hij nog aan te pikken in het laatste wiel van het groepje voor hem? Tevergeefs.
Zo blader je verder naar beneden en merk je dat je al op 35:01 van de winnaar zit. Een hele grote groep, de gruppetto, in het Nederlands: de bus. Leuk om te kijken wie daar als eersten over de meet komen. Dat zijn de buschauffeurs, de renners met ervaring die goed kunnen inschatten welk tempo nodig is om op tijd binnen te komen. Tegenwoordig krijgen ze van de ploegwagens de achterstand doorgegeven, maar de zij bepalen het tempo.
Er waren twee bussen. De eerste, met chauffeur Thomas de Gendt op ruim 28 minuten en de tweede met Valverde en Rowe. Ze hebben iets te hard gereden, want ze houden nog 2:30 over. Arnaud Demare kon op het laatst zelfs dat niet meer aan en liet een gat van een halve minuut.
Die laatste bus was de volste maar ook bijzonderste. Want de passagiers Froome en Thomas zijn gewezen Tourwinnaars met dit jaar podium-ambities. En dat geldt zeker ook voor Rogliç die zelfs op de achterste rij van de gruppetto zat.
Ik heb meelij en maar vooral diep respect voor ze. Ze zitten daar niet uit weelde. De manier zoals Thomas naar de camera keek leek het als de gang naar Canossa, een publieke vernedering. Maar dat is het niet. Het is sportmanschap (excuus voor het lelijke anglicisme).
En dan weet ik waarom het zo mooi is om de enerverende finish af te hechten. Want een echte winnaar weet dat je alleen kunt winnen als er ook verliezers zijn.