De saaiheid krijgt een nieuwe dimensie: voorspelbaarheid. Altijd dezelfde winnaar.
Nu zijn er drie renners die twee etappes hebben gewonnen: Sagan, Gaviria en Groenewegen. Maar als ik in Amiens het amechtige gespartel van de eerste twee zie dan wordt in de rest van de Tour zelfs de finish van een massasprint een saaie vertoning. Groenwegen wil gewoon alles. De kannibaal.
En dan die grapjassen in het peloton die zich een Witz veroorloven. ‘Om het peloton een beetje te vermaken’ zoals Burghardt die een stukje wegrijdt om dan af te stappen en zijn collega’s toe te zwaaien. Of Sagan die een imitatie doet van Superman. Of Ten Dam die vertelt dat hij gaat ontsnappen en dan heel traag demarreert.
De ASO, het organiserende bedrijf van de Tour de France, heeft al vaak de zwarte piet gekregen voor de slaapverwekkende etappes die we in de eerste week te zien krijgen. En dat al jaren achter elkaar. Maar er verander niets want ASO neemt geen genoegen met startplaatsen die voor een klein bedrag intekenen.
Sprintetappes zullen alleen nog leuk zijn achter de finishfoto. Want op het moment dat Dylon voorbij stuift voeren Greipel en Gaviria een hanengevecht uit en maakt Cavendish met zijn armen het VAR-gebaar.
We mogen, als kijker, blij zijn dat zondag Roubaix op het programma staat. Wij zetten in op Niki Terpstra maar Sagan zou ook heel gaaf zijn. Of Van Marcke. Maar ik weet zeker dat Groenewegen ook op deze etappe zijn zinnen heeft gezet. Hij stuift ook over de kasseien. Hij wil alles.