We hadden allemaal kunnen zien en horen wat hij deed. Ben Lorentzen heeft een redelijk oeuvre op youtube staan. Een beetje zwaarmoedig, teksten over de rauwe zijden van het leven. En zijn clips ondersteunen dat: vooral grijzige kleuren, regenachtig weer en modderige parkeerplaatsen.
Ik maakte me geen zorgen over de praktijk: vaak zijn dergelijke artiesten vriendelijke mensen. Maar wisten de klanten dat ook? Ben vlogde er aardig op los over zijn tour. Soms grappig maar ook scherp. En nog geen beeld van zijn kwaliteiten op het podium.
Zo lag het verwachtingspatroon dus toen Ben Lorentzen, begeleid door de lokale manager Ronald Sartorius, de deur van het wielercafé binnenstapte.
We hadden ook een andere activiteit, ‘de 18MinutenMan’ die ons zou vergastten op een essay over Socrates en daarna een socratisch gesprek zou uitproberen. En daar staat dan die lange Noor die goed Amerikaans-Engels kan maar geen spat Nederlands. Hij sleept zijn spullen vast naar binnen en gaat dan de stad verkennen. Het is minder spannend maar het voordeel is dat hij zich makkelijk kan afsluiten van ons onbegrijpelijke taaltje.
Bij terugkeer is de maaltijd van de dag in aantocht. Moussaka en tzatziki voor 7,50 euro. Daar kan hij natuurlijk van mee-eten, een taal die we allemaal verstaan. Hij laat zich tijdens het socratische nagesprek gewillig enkele vragen welgevallen, maar om half negen kan hij eindelijk aan de slag met de voorbereidingen.
Ben Lorentzen is een soort Nikkelen Nelis, maar dan met moderne middelen. En vele gradaties beter.
Hij stalt een toverdoos uit en koppelt er diverse snoeren aan. Dan kijkt hij verschrikt op en spoed zich naar Ronald. Driftig overleg. Hij lijkt iets te zijn vergeten. Een paar keer naar buiten en binnen, maar dan komt Ben opgelucht met zijn laptop binnen. Een hoogtepunt van het optreden kan doorgaan: een aantal videoclips afspelen tijdens een twee nummers op een rij.
Hij heeft daarvoor een oortje in waarmee hij het geluid van de videoclip hoort. Dat zien we als publiek niet waardoor we met stomheid zijn geslagen als zijn lippen op het scherm achter hem synchroon met zijn live zang loopt. De beelden van de videoclip versterken ook verder de muziek. Een fraai resultaat van een enkele muzikant op een eenvoudig podiumpje.
Maar Lorentzen heeft meer meegenomen. Ik ben geen deskundige maar op de grond ligt een toverdoos die hij geregeld met zijn voeten bedient om er samples mee te maken. Die loopt hij en daardoor heeft hij een live ingespeeld achtergrondkoortje of Doetinchemse muziekband.
De samples vallen uitstekend over elkaar heen en ontroeren het publiek in het wielercafé. De Noorse nikkelen nelis staat er daardoor als een eenmansband. De toegift is onvermijdelijk. En als het om ontroering gaat weet Ben Lorentzen ook daar de juiste snaar te raken: hij covert Cohens Halleluja. Een open doekje dat luid meezingend wordt aanvaard door de aanwezigen.