“Op 17 kilometer nog geen teken van leven, zegt Maarten Ducrot. “De renners fietsen het langzaamste schema”, voegt Herbert Dijkstra toe. De 7e etappe was geestdodend.
“Straks nog een kaarsrechte weg tot aan de finish.” Herbert, mij hoef je niets te vertellen, ik ken de wegen nog van lange geleden maar ik droom er soms nog van. Mijn eerste vakanties zonder mijn ouders met mijn vriendin in een 2CV, later een Acadyane. We gingen vol energie en bronstigheid naar het ruige Bretagne. Maar eerst reden we door dit zaaddodende landschap. Picardië is nog erger. De tolwegen ontwijken dus binnendoor. Arras, Abbeville, Amiens, Alencon. De stadjes zijn heerlijk maar als je er arriveert ben je van binnen dood. De lange rechte wegen zuigen je leeg.
Voor de renners zal de 7eetappe naar Chartres een kwelling zijn geweest. Langzamer dan het langzaamste schema. De tourkaravaan gaat nog sneller.
Ik neem het de renners niet kwalijk. Er wacht ze nog genoeg spektakel. Om nu al met energie te smijten is onverstandig. Morgen naar Amiens, weer zo’n dag.
Het ging er dus om wie het best tegen geestdodendheid bestand is. Wie heeft er bijvoorbeeld het langst in de sportschool tegenover een blinde muur getraind? Hij wint deze etappe.
Het was Dylan Groenewegen. En niet zo’n beetje. De sprinter van LottoNL Jumbo had al snel zijn lead out Timo Rosen laten lopen voor een beter wiel. We keken elkaar aan en schrapten zijn naam al: kansloos. Maar stoïcijns dook Groenewegen steeds in het beste gaatje en kwam in het een-na-beste wiel: dat van Gaviria. Die stond uiteindelijk niet op de foto toen Groenewegen op de finish naar ons het gebaar maakte dat we onze bek moesten houden.
En gelijk heeft hij.
Doe morgen maar weer zo’n etappe.